czyli tytuł pewnej dobrej książki
który idealnie pasuje do Portugalii
JEDZ
bo czemu nie skoro kuchnia tutaj jest naprawdę dobra
dostęp do oceanu
to nic innego jak dostęp do ryb, ośmiornic, krewetek
a stąd już
niedaleko, do tego żeby dorsz stał się potrawą narodową
po portugalsku –
bacalhau
przyrządzany w różnych konfiguracjach
a podobno i na 365 sposobów
ja jadłam w ryżach, ziemniakach, duszony, cały, niecały
a to pewnie nadal tylko 3%
jeden ze sposobów to dorsz w placku ziemniaczanym:
sałatka z
ośmiornic, trochę warzyw i vinegret
czyli ocean i ogród na talerzu
i kolejny symbol
tego kraju – sardynki
nie zjadłabym ani
kawałka, gdyby nie mała pomoc przy obieraniu – niezliczona liczba ości, obiecuję
no i bufecik,
czyli to co lubię najbardziej
a jeśli nie ryby to
Pastéis de Belém,
Pastéis de nata
/sama nazwa sprawiła, że musiałam zjeść
więc oczywiście zjadłam
bardzo dobre coś,
z budyniem w środku
i chociaż nie preferuję budyniu i mam traumę od pierwszych chwil w przedszkolu
to jest to zdecydowanie typowe ‘must eat’
w Lizbonie
nie ukrywam, że białe namioty zawsze kuszą
czy to przy plaży w Kołobrzegu czy na starym mieście w Portugalii-
fajnie miejsce do próbowania wszystkiego co lokalne:
Pedros powiedział
mi, że to całkiem kiepsko że nie lubię mięsa bo tu większość potraw składa się
właśnie z mięsa – no trudno
ale z drugiej
strony, nie brakowało serów
a że można było smakować do woli to oczywiście nie zlekceważyłam takiej okazji :)
i już wiem, że
jestem jedynie amatorem najzwyklejszego żółtego sera bo te portugalskie okazały
się dla mnie za prawdziwe
po ostatnim,
‘najmocniejszym’ prawie zemdlałam
swoją drogą może dlatego, że popiłam ser gorącą sangrią
bo przecież Portugalia to nic innego jak ojczyzna win
Porto, Madera, grzane, zimne – słabe, mocne
jestem na tak,
ale nawet nie ma mowy, żeby spróbować wszystkich
i poza tym
Ginginha
zależy od nastroju, pogody i od ciebie czy z wiśniami w środku czy
nie,
najlepiej tak i tak
z tą różnicą, że
zwykłe jedzenie wiśni robi cię pijanym, a co dopiero sam trunek
nalewka, około
20%, n.a.p.r.a.w.d.ę pyszna
i stoi sobie na
ulicy takie małe miejsce, gdzie można przyjść, łyknąć seteczkę i pójść dalej,
a
można też przyjść, wziąć seteczkę i iść dalej ale z kieliszeczkiem bo w Portugalii
nie ma zakazu spożywania alkoholu w miejsach publicznych
a na koniec mój
faworyt – castanhas
czyli pan z piecykiem na
ulicy sprzedający pieczone cudo:
kasztany :)
przyznam, że zaniechałam robienia zdjęć wszystkiemu co jem
ale z całą pewnością każdy z posiłków zachowałam głęboko w pamięci
bo jedzenie jest moim małym hobby
a tutaj realizuje się w 100% :)
MÓDL SIĘ
katolicym jest dominującą religią w Portugalii
dlatego nie dziwią liczne kościoły pochowane w krętych uliczkach Lizbony
nie dziwią również figurki przy drzwiach do domu
oczywiście nie można powiedzieć, że 100% populacji to katolicy
bo akurat z portugalczyków, których poznałam
ani jeden nim nie był :)
najbardziej charakterystyczny jest oczywiście Christo Rei
i chociaż pomnik nie jest tak duży jak w Brazylii - robi wrażenie
powstał po II wojnie światowej i miał być symbolem podziękowania za pokój
teraz stoi nieopodal rzeki Tag i czuwa nad Lizboną
KOCHAJ
nie skłamię jeśli powiem, że portugalczycy to bardzo kochany naród
już same przywitanie nastawione jest na większą bliskość niż np. w Polsce
poznając nową osobę należy się liczyć z tym, że zamiast wyciągniętej ręki
poczujecie 2 całusy na policzkach
co jest to naturalne i nikogo nie dziwi
podobnie zresztą jest u ich sąsiadów
a na tej podstawie mogę tylko potwierdzić, że opinia o namiętnych portugalczykach czy hiszpanach
nie wzięła się z niczego :)
nie będzie odkryciem ameryki przyznanie, że panowie bardzo lubią blondynki o niebieskich oczach
ale nikogo to nie powinno dziwić skoro wokół nich spotkać można jedynie ciemnowłose piękności
od niepamietnych czasów ludzie zwracają większą uwagę na to do czego nie przywykli
więc... i tym razem nie będzie inaczej :)
o paniach usłyszałam jedynie, że są bardzo pewne siebie, dumne i
niezupełnie mogę ocenić ile w tym prawdy
bo jedna dziewczyna z którą rozmawiałam była przemiła i przepomocna
a druga była farbowaną wredną blondynką :)
jednak ludzie ludźmi
ale to muzyka jest tutaj wulkanem emocji
muzyka czyli Fado
Fado czyli los, przeznaczenie
a mówiąc prościej najpopularniejszy gatunek muzyczny w Portugalii
ludzie ze zdjęcia znajdowali się jakieś 50 cm od mojego stolika
a największym zaskoczeniem dla mnie było to, że każda z osób pracujących w restauracji przychodziła kolejno i śpiewała
szef, kelner, kelnerka, kucharka
raz po razie, z niesamowitym głosem i charyzmą
czemu Fado jest w kategorii kochaj?
bo Fado to głównie wzniosłe pieśni o miłości, przeważnie o tej smutnej, niespełnionej
dla mnie, osoby absolutnie zakochanej w dźwiękach gitary
siedzenie w małym parku z panoramą na Lizbone było czymś o czym się będzie pamiętało
ale nie sposób o tym mówić
bo są rzeczy nie do opisania :)
ja Natalia i on Pedros, czyli człowiek z wafelkiem w buzi
to zdjęcie przypomina mi o bardzo dobrych lodach
schowany pomiędzy tysiącem małych sklepików
w lodziarni gdzie ustawia się niewyobrażalna kolejka
.... bo warto :)